เอนไซม์ การพัฒนาของโรคเกี่ยวข้องกับการขาดเอนไซม์

เอนไซม์ แอสปาร์ติกแอลกลูโคซามินนูเรีย เป็นหนึ่งในรูปแบบของโรคที่เกิดจากกรรมพันธุ์ สาเหตุและการเกิดโรคการพัฒนาของโรคเกี่ยวข้องกับการขาดเอนไซม์ เอ็นแอสปาร์ตี้แอลกลูโคซามินิเดส ซึ่งนำไปสู่การสะสมของ แอสพาราไกลลูโคซามีน ในไลโซโซมเอนไซม์ที่กลายพันธุ์จะสูญเสียการทำงานและนำไปสู่การสะสมของกลูโคสพาราจินส์ ซึ่งส่วนใหญ่เป็นแอสปารากิลกลูโคซามีนในเซลล์ ยีนของโรคถูกแปลเป็นภาษาท้องถิ่นบนโครโมโซม 4q34 ถึง 35 มีเอ็กซอนเก้าตัว

และมีความยาวรวม 13 กิโลไบต์ โรคนี้พบได้บ่อยในประชากรฟินแลนด์ปรากฏตัวในปีแรกของชีวิตด้วยไส้เลื่อน ติดเชื้อบ่อย ท้องเสีย อาการทางคลินิกของโรคเริ่มแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนระหว่างอายุ 2 ถึง 4 ปี โดดเด่นด้วยความบกพร่องทางสติปัญญาที่ก้าวหน้าอย่างช้าๆ ลักษณะที่ไม่รุนแรงของการ์กอยล์และพังผืดหลายตัว ผิวหนังหย่อนคล้อย ชะลอการเจริญเติบโต ตับโต เลนส์ขุ่น มาโครกลอสเซีย เสียงแหบ สิว ผิวหนังไวต่อแสงแดด ตื่นเต้นง่าย เดินเงอะงะ

กล้ามเนื้ออ่อนแรง การมีส่วนร่วมของหัวใจ และแอนจิโอเคอราโทมา พัฒนาการล่าช้าสามารถเข้าถึงค่าที่สำคัญได้ โดยวัยแรกรุ่นพวกเขาสามารถมีอายุทางชีวภาพของเด็กอายุ 5 ถึง 6 ปี ในวัยผู้ใหญ่จะมีความบกพร่องทางจิตอย่างรุนแรง การเปลี่ยนแปลงของเนื้อเยื่อเกี่ยวพันนำไปสู่การหยาบของใบหน้า ความหนาของกระดูกกะโหลกศีรษะและโรคกระดูกพรุน 5 ถึง 6 เปอร์เซ็นต์ ของผู้ป่วยเกิดโรคข้ออักเสบเรื้อรัง ในการถ่ายภาพด้วยคลื่นสนามแม่เหล็ก ของสมองจะทำการลบ

ขอบเขตของสสารสีขาวและสีเทาและสัญญาณของการทำลายล้าง อายุขัยแตกต่างกันไปตั้งแต่ 26 ถึง 53 ปี สาเหตุการตายมักเกี่ยวข้องกับโรคปอดบวมและฝี มันมีโหมดการสืบทอดถอยอัตโนมัติ การรักษาเป็นไปตามอาการ ภายใต้เงื่อนไขการทดลอง ได้ผลในเชิงบวกจากการปลูกถ่ายไขกระดูก โรคชินด์เลอร์เป็นโรคที่เกิดจากการถ่ายทอดทางพันธุกรรมซึ่งอยู่ในกลุ่มของไกลโคโปรตีน สาเหตุและการเกิดโรคนี้เกิดจากการละเมิด แคแทบอลิซึมของไกลโคโปรตีน

เนื่องจากการขาดยีนของ เอนไซม์ เอเอ็นอะซิติลกาแล็กโทซามินิเดส กลไกการเกิดโรคคือการสะสมของไกลโคเปปไทด์ เซียลิเลต และเอเชีย มากเกินไป เช่นเดียวกับไกลโคสฟิงโกลิพิด และโอลิโกแซ็กคาไรด์ ที่มีอัลฟาN0อะซิติลกาแลคโตซามีน ตกค้างในเซลล์และเนื้อเยื่อ ยีนโรคนี้อยู่บนโครโมโซม 22q13.1 ถึง 13.2 โรคนี้มี 3 ประเภทซึ่งแสดงอาการในวัยเด็กที่มีพัฒนาการทางจิตล่าช้าการถดถอยของจิตพร้อมกับการพัฒนาของเยื่อหุ้มสมองตาบอดและหูหนวก

ความผิดปกติทางระบบประสาทอื่นๆ มันมีโหมดการสืบทอด ถอยอัตโนมัติช การรักษายังไม่ได้รับการพัฒนาและเป็นอาการ โรคของวอลแมน เกี่ยวข้องกับการขาดกรดไลเปสและการสะสมของคอเลสเตอรอลเอสเทอร์และไตรกลีเซอไรด์ในเนื้อเยื่อของร่างกาย โรคนี้มีโหมดการถ่ายทอดทางพันธุกรรมแบบถอยอัตโนมัติ สาเหตุพยาธิกำเนิดการวินิจฉัยยีนโรคนี้อยู่บนโครโมโซม 10q23.2 ถึง q23.3 มักจะมีกิจกรรมเพียง 5 เปอร์เซ็นต์ ของเอนไซม์กลายพันธุ์เท่านั้น

ในกรณีส่วนใหญ่ โรคนี้จะแสดงออกในช่วงเดือนแรกของชีวิตเด็ก โดยมีอาการอาเจียนซ้ำๆ ท้องอืด ตับโตและม้ามโตโตขึ้นเรื่อยๆ หอบเหนื่อย และอุจจาระเป็นน้ำน้อยลง มีโรคโลหิตจางที่ก้าวหน้า ภาวะเกล็ดเลือดต่ำ อะแคนโทไซโทซิส กลายเป็นปูนและ ภาวะไขมันเกิน ของต่อมหมวกไต ความล่าช้าเด่นชัดในการพัฒนาในช่วงต้น เด็กส่วนใหญ่เสียชีวิตในวัยเด็กก่อนอายุ 1 ขวบ โรคที่เก็บคอเลสเตอรอลเอสเทอร์เป็นรูปแบบที่ไม่รุนแรงของโรควอลแมน

โดยมีช่วงระยะเวลาการแสดงอาการที่หลากหลายตั้งแต่ 1 เดือนถึง 23 ปี ตับโต ซึ่งมักจะดำเนินไปและนำไปสู่การพัฒนาของพังผืดในตับ บางครั้งตับอาจเป็นเพียงอาการของโรคไฮเปอร์เบต้าไลโปโปรตีนเมีย และหลอดเลือดก่อนวัยอันควรมักพบน้อยกว่า เส้นเลือดขอดของหลอดอาหาร ปวดท้อง ดีซ่าน โรคอีโอซิโนฟิลเลีย หลอดเลือดส่วนต้นอาจรุนแรงได้ การวินิจฉัยได้รับการยืนยันโดยการพิจารณากิจกรรมต่ำของกรดไลเปสในการเพาะเลี้ยงไฟโบรบลาสต์ ลิมโฟไซต์

และเนื้อเยื่ออื่นๆ จนถึงปัจจุบันยังไม่มีการรักษาเฉพาะสำหรับโรคนี้ อย่างไรก็ตาม การยับยั้งการสังเคราะห์คอเลสเตอรอลและอะโพลิโพโปรตีนบ การใช้สแตติน ร่วมกับคอเลสเตอรอล และอาหารที่ปราศจากคอเลสเตอรอลมีผลในเชิงบวกการวินิจฉัยโรคก่อนคลอดขึ้นอยู่กับการตรวจหากิจกรรมต่ำของกรดไลเปสในวัฒนธรรมของ การตัดชิ้นเนื้อรก เช่นเดียวกับจีโนไทป์ของ DNA การตัดชิ้นเนื้อรก โรคปอมเปอีหรือโรคที่เก็บไกลโคเจนชนิดที่ 2

เกิดจากการขาดเอนไซม์กรดมอลเทส เดิมเรียกว่ากรดเอไกลโคซิเดส ซึ่งอยู่ในกลุ่มของกรดไลโซโซม กลูโคซิเดสในเนื้อเยื่อทั้งหมดของร่างกาย ในรูปแบบทั่วไปการสะสมของไกลโคเจนของโครงสร้างปกติจะสังเกตได้ในกล้ามเนื้อหัวใจ กับการพัฒนาของ คาร์ดิโอไมโอแพที กล้ามเนื้อโครงร่างและเนื้อเยื่อตับ ยีนของโรคมีการแปลบนโครโมโซม 17q25 มี 20 เอ็กซอน และมีความยาวมาก ประมาณ 20 กิโลไบต์ โรคนี้มีโหมดการถ่ายทอดทางพันธุกรรมแบบถอยอัตโนมัติ

โรคผงาดเป็นเรื่องปกติสำหรับกรณีส่วนใหญ่ นอกเหนือจากการปรากฏตัวของโรคในวัยเด็กแล้วยังสามารถผ่านจากช่วงวัยเด็กไปจนถึงช่วงวัยผู้ใหญ่ได้ การโจมตีของโรคในช่วงวัยผู้ใหญ่อาจเกิดขึ้น รูปแบบทารก เริ่มมีอาการ เป็นรูปแบบที่รุนแรงที่สุดของโรค ผู้ป่วยมีอาการอ่อนแรง ตับโต ขนาดของหัวใจ หัวใจและหลอดเลือด เพิ่มขึ้น มักพบความผิดปกติของระบบหัวใจและปอด ซึ่งสัมพันธ์กับความอ่อนแอของกล้ามเนื้อทางเดินหายใจและความไม่เพียงพอของหัวใจและปอด

ในบางรูปแบบกล้ามเนื้อโครงร่างอ่อนแรงจะเด่นชัดกว่ากล้ามเนื้อหัวใจอ่อนแรง ที่พบมากที่สุดคือผงาดใกล้เคียง รูปแบบของเด็กและเยาวชนหรือ ความแปรปรวนของกล้ามเนื้อ มีลักษณะเฉพาะโดยอาการในภายหลัง ในวัยเด็กหรือวัยรุ่นตอนปลาย และมีอาการรุนแรงขึ้นโดยมีรอยโรคของกล้ามเนื้อโครงร่างเป็นส่วนใหญ่ ตับโตนั้นพบได้น้อยกว่าและมาโครกลอสเซียและคาร์ดิโอเมกาลีนั้นหายากกว่า รูปแบบผู้ใหญ่เริ่มมีอาการเมื่ออายุ 20 ถึง 50 ปี โรคกล้ามเนื้อส่วนต้นค่อยๆ

ลุกลาม หรือมีอาการหายใจล้มเหลวในกรณีที่ไม่มีกล้ามเนื้อหัวใจตาย การเปลี่ยนแปลงของกล้ามเนื้ออาจแตกต่างกันไปตามกลุ่มกล้ามเนื้อต่างๆ ในผู้ป่วยส่วนใหญ่ ระดับ ครีเอทีนฟอสโฟไคเนส และเอนไซม์ตับในพลาสมาจะสูงขึ้นในเลือด โดยเฉพาะอย่างยิ่งในผู้ป่วยที่เป็นผู้ใหญ่ การวินิจฉัยได้รับการยืนยันโดยการพิจารณากิจกรรมของกรด อัลฟาไกลโคซิเดส ลดลง ในการตรวจชิ้นเนื้อของกล้ามเนื้อ การเพาะเลี้ยงไฟโบรบลาสต์ และในเซลล์เม็ดเลือดขาวในเลือดบริสุทธิ์ด้วย

การวินิจฉัยก่อนคลอดขึ้นอยู่กับการกำหนดกิจกรรมของอัลฟาไกลโคซิเดส ในวัฒนธรรมของแอมนิโอไซต์ และการตัดชิ้นเนื้อรก การวิเคราะห์ดีเอ็นเอยืนยันการวินิจฉัย ไม่มีการรักษาเฉพาะ การรักษาทดแทนเอนไซม์กำลังพัฒนา การทดลองที่หนึ่ง ระยะที่ 2 ของการศึกษา แสดงให้เห็นถึงประสิทธิภาพของ เอไกลโคซิเดส รูปแบบ รีคอมบิแนนท์ ที่แยกได้จากนมของลิงดัดแปรพันธุกรรม ใช้ยาไมโอไซม์ ไมโอไซม์ กลูโคซิเดส ในขนาด 20 มิลลิกรัมต่อกิโลกรัม การรักษาตามอาการยังมีจุดมุ่งหมายเพื่อรักษาระบบทางเดินหายใจและการทำงานของหัวใจ ใช้อาหารที่จำกัดคาร์โบไฮเดรต โรคปอมเปกำลังถูกพิจารณาว่าเป็นตัวเลือกสำหรับการบำบัดด้วยยีน

อ่านต่อได้ที่ >>  วินิจฉัย ภาพทางคลินิกและการวินิจฉัยอาการวิตกกังวล